Ik ben BOOS!

In onze wijk komt een opvang voor vluchtelingen. Deze week was er een informatiebijeenkomst voor de buurt. En nu ben ik boos. Omdat er een opvang komt in mijn buurt, mijn achtertuin? NEE! Ik denk namelijk dat ook mijn buurt, mijn stad een steentje bij kan en moet dragen bij de problemen die op dit moment in de wereld spelen.

Nee, ik ben boos op mijn medewijkbewoners. De schreeuwers die menen de wijk te moeten representeren op bijeenkomsten en in de krant. Mensen die zeuren over achteruitgang van de wijk, maar waarvan een aantal bijvoorbeeld wel zelf veel te hard rijdt in onze straat en zwerfafval in onze plantsoentjes dumpt. Mensen die zeggen dat hun ouders in het verzorgingstehuis geen zorg krijgen. Die het logisch vinden dat vluchtelingen dat dan al helemaal niet krijgen. Mij ontgaat die logica. Waarom hebben ouderen in een verzorgingstehuis meer recht op een menswaardig bestaan dan ontheemde vluchtelingen die verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt? Waarom zijn die rechten niet gelijk? Waarom niet keihard schreeuwen om goede zorg voor íedereen in onze samenleving, ouderen, jongeren, 46-jarigen, werklozen, gehandicapten, mensen met rood haar, mensen met bruine ogen (etc.) én vluchtelingen! Dát is rechtvaardigheid.

Boos ben ik ook omdat het geschreeuw van deze wijkbewoners niet gebaseerd is op feiten, maar op vage onderbuikgevoelens, die aangewakkerd worden door een nep-blonde meneer en een chronisch gevoel van ontevredenheid, dat vergelijkbaar is met dat van een verongelijkt kind.

Boos ben ik op de krant, die daar graag aan meewerkt. Artikelen over schreeuwers met hun ongenuanceerde mening verkopen nou eenmaal beter dan artikelen over mensen met een wat gematigder en vredelievender instelling. Boos omdat de krant spreekt van ‘omwonenden vinden’, alsof elke omwonende dezelfde mening is toegedaan. Men spreekt in algemeenheden, generaliseert en gebruikt superlatieven die niet passen. Olie op het vuur.

Boos ook op politici die hun oren laten hangen naar de schreeuwers, uit angst. Begrijpelijk misschien, maar heel frustrerend. Boos op een maatschappij, waarin schreeuwers macht hebben, ook al zijn ze in de minderheid. Schreeuwers die als zij hun zin niet krijgen gaan dreigen, agressief worden (“als er iets gebeurt, weet ik je te vinden!”).

“Jij bent de maatschappij”, een slogan uit een oude Sire-reclame, komt dan bij me op. Ik ben dat dus óók. Maar wat doe ik? Ik ga niet naar een bijeenkomst en als ik wel zou gaan, uit ik mijn mening niet. Ik hang geen welkomposter voor het raam om vluchtelingen te verwelkomen. Ik schrijf geen reactie met mijn naam eronder op internet, stuur geen ingezonden stuk naar de krant, ga niet de politiek in. Want naast boos, ben ik namelijk ook bang. Als ik mijn mening uit, ben ik dan nog wel veilig in mijn wijk? Komt er een steen door mijn ruit of erger. Kunnen mijn kinderen nog wel veilig over straat als ik zeg wat ik denk? Vrijheid van meningsuiting? Ja, maar de consequenties zijn wel altijd voor mezelf. Ik ben niet zo dapper dat mijn mening uiten belangrijker is dan de veiligheid van mijn gezin.

Niet de komst van een paar honderd vluchtelingen maakt me bang, zorgt voor onveiligheidsgevoelens, maar het geschreeuw van mijn medewijkbewoners! Dus ook ik laat deze schreeuwers dus hun gang gaan en laat het tegengas geven aan dapperdere mensen over.

Ik kan alleen maar hopen dat de boosheid en de angst bij iedereen gaat zakken. Dat er ruimte komt voor dialoog. Een dialoog waar ieder recht heeft op zijn mening, waar naar elkaar geluisterd wordt en waar ik dan graag bij aansluit.

Ik hoop verder dat de opvang er komt. Niet alleen omdat ik vluchtelingen een veilige plek toewens, maar ook omdat ik vind dat schreeuwers met ongenuanceerde meningen niet de dienst uit mogen maken in onze samenleving. Dat is namelijk veel gevaarlijker voor onze samenleving en onze rechtstaat dan welke vluchteling dan ook!